Lucas en Arthur Jussen zijn hele gewone jongens maar wel met een heel bijzonder leven. En dat kan ik mij nog goed herinneren toen ik ze voor Vijftig+ Magazine mocht interviewen. Vanwege de documentaireserie bij AVROTROS op NPO 1, hierbij opnieuw het interview uit 2022.
We repeteren elke dag 5 á 6 uur. Iedereen werkt, wij ook.
Vroeger werden ze beschouwd als wonderkinderen, inmiddels zijn de broers Lucas en Arthur wereldberoemde pianisten. Niet alleen hun pianospel vloeit natuurlijk in elkaar over, maar ook hun woorden vullen elkaar perfect aan. Ondanks hun successen zijn ze down-to-earth gebleven. Ze zijn blij dat ze elkaar hebben. Lucas: “Wanneer er een lange vlucht naar een optreden is, ben ik blij dat Arthur naast mij zit. En wanneer ik dan de volgende dag met een jetlag aan het ontbijt zit, zou het heel ongezellig zijn wanneer ik er alleen zou zitten.”
Ze hadden al lange tijd het idee om een album te wijden aan de muziek van Nederlandse componisten. Met het album Dutch Masters plukken Lucas en Arthur niet alleen vruchten van een bloeiende eeuw Nederlandse muziek, maar brengen ze vooral een eerbetoon aan de overleden pianist, pedagoog en oud-conservatoriumdirecteur; Ton Hartsuiker. Nieuwsgierig hiernaar had ik een online meeting met ze gepland. Ik zat thuis aan de eettafel met mijn rug naar een groot kleurrijk schilderij. Op de afgesproken tijd, tijdens hun lunchpauze, verschenen ze in beeld. Vrolijk lachend begonnen ze het gesprek: “Hallo Mirjam, hoe gaat het met u? En wat een prachtig kunstwerk hangt er bij u aan de muur.”
Willen jullie de lezers van Vijftig+ iets vertellen over het album Dutch Masters? Lucas: “Ton heeft ons jarenlang elke twee weken les gegeven en liet ons ook kennismaken met de muziek van bijna of volledige vergeten Nederlandse grootheden. De fascinatie die hij hiervoor had, hebben we een beetje overgenomen. Door hem verdiepten we ons met dezelfde interesse in de Nederlandse componisten Pijper, Wisse en Andriessen als onze leeftijdsgenoten in het verzamelen van Pokémon-kaarten. Het waren inspirerende middagen, waar we ontzettend veel van geleerd hebben. Hij schonk ons een open blik en nam ons mee in zijn enthousiasme. “Moet je horen hoe geniaal dat in elkaar zit”, riep hij dan. Dit album is een soort ode aan Ton.”
Ton Hartsuiker heeft veel voor jullie betekend. Arthur: “Behalve in de klassieken dompelde hij ons tijdens de lessen onder in kunst en muziek van het nu, het tijdperk waarin we zelf leven. En hij bracht dat met zo’n overtuiging, dat wij daar ook in gingen geloven. Hij was ontzettend enthousiast over de hedendaagse muziek, beeldende kunst en literatuur. Elke les lag er een ander kunstboek op de salontafel. Daar bladerde Ton met ons doorheen. En als we het niet mooi vonden, was het ook prima. Misschien beseften we toen nog niet de betekenis van alles wat hij ons liet zien en horen, maar hij deed er niet intellectueel of ingewikkeld over. En Ton woonde tegenover het Rietveld-Schröderhuis. Dat vond ik ontzettend leuk.” Lucas: “Ik moet altijd aan Ton denken wanneer we optreden in de Tilburgse concertzaal met al die gekleurde lampen, een ontwerp van de kunstenaar Peter Struycken. Zijn werk hing bij Ton aan de muur. “Jongens, kijk die kleuren”, zei hij dan, “dat is toch fantastisch! Hoe kan iemand zoiets bedenken?”
Jullie zijn nu voor een paar dagen in Nederland en niet op tournee. Hoe ziet een dag er dan uit? Arthur: “We hebben ieder een vleugel staan in onze appartementen in Amsterdam. We wonen dicht bij elkaar, er zit één flatje tussen. We repeteren elke dag 5 á 6 uur. Iedereen werkt, wij ook. We hebben nu even lunchpauze, (lacht) die besteden we goed om met u te praten, Mirjam.”
Wanneer jullie straks klaar zijn met repeteren, wat doen jullie dan het liefst? Lucas: “Uit eten gaan in Amsterdam met onze familie of met vrienden. Er is hier volop keuze in goede restaurants. En als Ajax-fans volgen we de club in onze stamkroeg in de Jordaan. (lacht) Natuurlijk met een paar biertjes erbij.”
Moeten jullie fit zijn om dit beroep te kunnen uitoefenen? Arthur: “Het hoeft niet echt, maar we vinden het wel heel fijn. We houden van sporten, doen dat 4 á 5 keer per week. Af en toe hardlopen, dat is mentaal ook erg goed. (weer die lach) En wat belangrijk is; we moeten nog geruime tijd met z’n tweeën op zo’n krukje passen. Lucas: “Sinds kort hebben we zo’n lang dik elastiek ontdekt. Die nemen we mee wanneer we op tournee gaan. Je kunt het heel goed over een deur van een hotelkamer spannen en daar allerlei oefeningen mee doen. Het werkt prima, zelfs in een Londense hotelkamer van 12 vierkante meter.”
De kostuums die jullie dragen tijdens een concert zijn prachtig. Arthur: “Ze worden gecreëerd en gemaakt door Peter George d’Angelino Tap, een modeontwerper uit Den Haag. Bij een concert gaat het natuurlijk als eerste om de muziek. Maar voor ons moet alles kloppen; Hoe we een stuk spelen, maar ook hoe we er uitzien. De pakken zitten altijd goed, we kunnen er prima in bewegen. Peter George kent onze maten. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken en dat geeft rust en zekerheid.”
Wanneer jullie geen succesvolle pianisten zouden zijn, welk beroep zouden jullie dan hebben? Lucas: “We houden allebei van lekker eten. Misschien iets in de horeca, een leuk klein restaurantje in Amsterdam?”
Hebben jullie een favoriet gerecht? Arthur: “We zijn onlangs in Bologna geweest, daar hebben we heerlijk gegeten. De Italiaanse keuken is geweldig. Maar we hebben niet echt een voorkeur. De sfeer, de omgeving en het gezelschap met wie je bent, zijn ook van groot belang.”
Hoe zouden jullie ouders jullie omschrijven? Lucas: “Moeilijk, dat kunt u het beste aan hun zelf vragen. Maar ik denk: gedisciplineerd, humoristisch, bourgondisch en sociaal.”
Zijn ze trots op jullie? Arthur: “Ik denk net zo trots als u bent op uw kinderen.”
Jullie hebben al zoveel bereikt, hebben jullie nog ambities? Arthur: ”We zouden heel graag bij de Berliner Philharmoniker willen soleren. Dat zou geweldig zijn, dat is de top in de klassieke muziekwereld. Maar ik denk dat we zo moeten doorgaan, verschillende programma’s maken en gevarieerde repertoire uitvoeren. Dan komt de rest vanzelf.”
Wie zijn Lucas en Arthur Jussen
De broers Lucas (Hilversum, 27 februari 1993) en Arthur Jussen (Hilversum, 28 september 1996) treden al vanaf hun prille jeugd op als pianoduo. Hun eerste pianolessen kregen de broers in hun geboorteplaats Hilversum van Leny Bettman. In 2005 studeerden de broers op uitnodiging van Maria João Pires bijna een jaar lang in Portugal en Brazilië. In de jaren daarna volgden zij lessen bij Jan Wijn en Ton Hartsuiker, waarbij ze zich bij de laatste verdiepten in de moderne pianomuziek. Lucas studeerde bij Menahem Pressler in de Verenigde Staten en bij Dimitri Bashkirov in Madrid. Arthur aan het Amsterdams Conservatorium bij Jan Wijn. Nog maar tien en dertien jaar oud speelden ze in 2006 in het Amsterdamse Concertgebouw een concert van Mozart voor twee piano’s. In 2018 waren ze de hoofdgasten tijdens het Prinsengrachtconcert in Amsterdam. Ondanks hun jonge leeftijd is hun oeuvre en tourneelijst zeer uitgebreid en maken ze al jaren deel uit van de internationale concertwereld. Ze worden alom geprezen en zijn overladen met prijzen. Ze komen uit een muzikale familie; hun moeder Christianne van Gelder is docente dwarsfluit en vader Paul Jussen is paukenist in het Radio Filharmonisch Orkest. De broers wonen allebei in Amsterdam en zijn nagenoeg buren.
